Na 23. MFKiG ukazało się drugie wydanie (zmienione) zinka „Lewą Ręką Spisane”. Na Komiksowej Warszawie premierę miała oryginalna edycja, której kanwą była fabuła pomieszczona w „Zsypie – najbrzydszym zinie w Polsce”. Ta publikacja z kolei ukazała się w zeszły roku, również na łódzkim festiwalu. Jak widać podaż nie była w stanie zaspokoić popytu, więc Szymon Kaźmierczak zdecydował się na reedycję.
Już sama forma wydania „LRS” wiele mówi o tej publikacji – twarda (choć tylko tekturowa) okładka, pokryta śliską obwolutą, zakładka (do wyboru – w kilku wersjach kolorystycznych), a w środku plakat. Nie braknie również galerii gości i do kompletu brakuje tylko, żeby poszczególne numery były ręcznie sygnowane i numerowane – szydera z polskiego piekiełka komiksowego byłaby pełniejsza. Kaźmierczak rysując (jak sam zapewnia) lewą ręką nabija się z bezgranicznie zakochanych w komiksie fanów. Poruszane są zatem tematy folijek, twardych opraw, oryginalnych plansz, manii kolekcjonowania i kupowania po dwóch egzemplarzy tego samego komiksu. Dostaje się również rysownikom, a wisienką na torcie są powracające motywy fekalne. Te zresztą pojawiły się również w „Komiksowej latanii”. Nowością zaś są żarty z urzędu pracy i „Gwiezdnych Wojen”.
Sam pomysł na skompromitowanie polskiej mody na komiks, jako towar ekskluzywny, przeznaczony nie do czytania, ale do zbierania, kolekcjonowania i stawiania na półce wydaje się bardzo trafny. Konceptualnie i edytorsko Kaźmierczak trafia w samą dziesiątkę, a co do wykonania – no cóż… Czego spodziewaliście się po zinie rysowanym lewą (czyli tą słabszą ręką)? Jest dość niedbale, momentami na granicy czytelności, momentami wręcz paskudnie. Ale tak widocznie miało być.
W jednej transzy z recenzją „LRS” chciałby jeszcze napisać o „T.P.S.A.” Tomasza Popakula i Szczepana Atroszko. Ich wspólny komiks jest doskonałym dowodem na to, że suma poezji i opowiadania obrazem nie musi równać się poemiksowi. Choć poezja to chyba za dużo powiedziane – Popakul używa po prostu wiersza w swojej narracji, co bliższe jest rymowanej epice, w stylu „Koziołka Matołka”, a nie tradycyjnie pojmowanej liryce.
Ten niewielkich rozmiarów zeszyt pokazuje, jak wiele potrafi już Atroszko i jak znakomite pomysły może mieć Popakul. Każda z pięciu historyjek narysowana jest w nieco lub zupełnie odmiennym stylu. Od syntetycznie komputerowego („Słone paluszki”) przez swobodną krechą kreślony („Klątwa papieży”), aż do fotorealistycznego („Będzin”). Jeśli zaś chodzi o skrypty, to gawędziarskiego talentu i momentami naprawdę błyskotliwego humoru scenarzyście odmówić nie można. Jego historie są umiejętnie spuentowane, nasycone humorem i pełne oryginalnych pomysłów. Jeśli o mnie chodzi to chyba najfajniejszy zin, jaki w tym roku kupiłem. Inna sprawa, że nie kupuje ich zbyt wiele, więc moja ocena nie może być zbyt miarodajna.
„Lewą ręką spisane” i „T.P.S.A.” to znakomite dowody na to, że w undergroundzie coś się dzieje, nawet jeśli jest to głównie zjadliwa drwina ze środowiskowych zjawisk, ku uciesze nieco bardziej zdystansowanych do swojego hobby komiksiarzy. I fajnie, od tego zinowcy są – żeby wbijać szpile, kpić, rysować koślawa i walić przy tym po oczach ortografami. A że przy okazji wychodzi z tego całkiem niezła satyra (pomimo licznych niedostatków językowych, warsztatowych, graficznych i innych) – tym lepiej!
Sam pomysł na skompromitowanie polskiej mody na komiks, jako towar ekskluzywny, przeznaczony nie do czytania, ale do zbierania, kolekcjonowania i stawiania na półce wydaje się bardzo trafny. Konceptualnie i edytorsko Kaźmierczak trafia w samą dziesiątkę, a co do wykonania – no cóż… Czego spodziewaliście się po zinie rysowanym lewą (czyli tą słabszą ręką)? Jest dość niedbale, momentami na granicy czytelności, momentami wręcz paskudnie. Ale tak widocznie miało być.
Ten niewielkich rozmiarów zeszyt pokazuje, jak wiele potrafi już Atroszko i jak znakomite pomysły może mieć Popakul. Każda z pięciu historyjek narysowana jest w nieco lub zupełnie odmiennym stylu. Od syntetycznie komputerowego („Słone paluszki”) przez swobodną krechą kreślony („Klątwa papieży”), aż do fotorealistycznego („Będzin”). Jeśli zaś chodzi o skrypty, to gawędziarskiego talentu i momentami naprawdę błyskotliwego humoru scenarzyście odmówić nie można. Jego historie są umiejętnie spuentowane, nasycone humorem i pełne oryginalnych pomysłów. Jeśli o mnie chodzi to chyba najfajniejszy zin, jaki w tym roku kupiłem. Inna sprawa, że nie kupuje ich zbyt wiele, więc moja ocena nie może być zbyt miarodajna.
„Lewą ręką spisane” i „T.P.S.A.” to znakomite dowody na to, że w undergroundzie coś się dzieje, nawet jeśli jest to głównie zjadliwa drwina ze środowiskowych zjawisk, ku uciesze nieco bardziej zdystansowanych do swojego hobby komiksiarzy. I fajnie, od tego zinowcy są – żeby wbijać szpile, kpić, rysować koślawa i walić przy tym po oczach ortografami. A że przy okazji wychodzi z tego całkiem niezła satyra (pomimo licznych niedostatków językowych, warsztatowych, graficznych i innych) – tym lepiej!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz