#1145 - Goliat

Tom Gauld to moje największe tegoroczne odkrycie. Nie często mam do czynienia z tak błyskotliwymi, zabawnymi i trafnymi stripami. Zawsze uważałem, że dobre paski nie muszą być wcale rewelacyjnie narysowane, one po prostu mają trafiać tematem w dziesiątkę. Prace Toma do "The Guardian" (z którym stale współpracuje) to nie tylko strzał treścią w środek tarczy, ale także rzeczy znakomicie narysowane.

Jego minimalistyczny styl porównywany z pracami Edwarda Gorey`a to podróż wypełniona bohaterami z dzieciństwa: robotami, astronautami, duchami i potworami mieszkającymi pod łóżkiem. Proste, zgeometryzowane postacie bawią mnie do łez - przede wszystkim ze względu na ich wymowną mimikę twarzy (żart). Dzięki wydawnictwu Centrala otrzymałem sposobność przeczytania jego najnowszego, bo wydanego w tym roku, pełnometrażowego komiksu, będącego wariacją na temat wszystkim dobrze znanej starotestamentowej opowieści o Goliacie. Wydanie tego komiksu to okazja, aby sprawdzić czy Gauld z dłuższą formą radzi sobie tak dobrze, jak z paskami do periodyków.

Pierwsze skojarzenie, które przyszło mi do głowy, gdy zobaczyłem okładkę tego komiksu - siedzącego na kamieniu tytułowego bohatera - to plakat reklamujący bodajże najważniejszy film Sofii Coppoli "Między Słowami". Siedzący na skraju hotelowego łóżka Bill Murray wygląda równie nieporadnie, jak biblijny olbrzym. Jak się okazało, moje spostrzeżenie było bardzo trafne, bo "Goliat" Toma Gaulda porusza dokładnie tę samą problematykę, co Coppola w swoim obrazie.

Bohater komiksu na przekór legendzie nie jest wcale wielkim wojownikiem. Od zgiełku bitwy woli prace biurowe. Niestety, bezlitosne przeznaczenie chce inaczej. Przypadek sprawia, że Goliat będzie musiał stawić czoła wojskom Izraela czy tego chce, czy nie. Gauld kreśli portret samotnego człowieka, wyobcowanego pośród społeczeństwa, w którym musi żyć. Człowieka, który nie jest rozumiany i stracił ochotę na jakiekolwiek próby przekonywania innych o swoich zaletach. Goliat jest obojętny na to, co ma go w życiu spotkać. Poddaje się po prostu losowi. Przysiadł na kamieniu i bez żadnych przeciwwskazań wyczekuje przeznaczenia. Bezcelowość życia odebrała mu nawet siłę na ucieczkę. Niesamowite jest to, jak w tak skrajnie minimalistycznym komiksie, w którym słowa są ograniczone do minimum, a rysunki to wręcz umowne znaki, można stworzyć taką osobowość.

Historia Goliata porusza i mimo wiedzy na temat zakończenia tej opowieści trzymamy kciuki za to, aby los jednak się nad nim zlitował. Ale Tom Gauld przypomina, że jesteśmy tylko pionkami w rękach losu i wszystko w naszym życiu jest podporządkowane przeznaczeniu. Smutne, ale prawdziwe.

Gauld po lekturze tego komiksu urósł w moich oczach jeszcze bardziej. Co prawda miałem nadzieję, że pośród tych skromnych rysunków natrafię na jakąś spektakularną planszę naszpikowaną detalami, lecz autor skrupulatnie trzymał się zasad rysunkowego ascetyzmu. Jednak mam nadzieję, że to nie ostatni długi komiks jego autorstwa i że w następną podróż zabierze mnie choćby na Marsa w klimatach Raya Bradbury'ego albo w czasy średniowiecza na pole bitewne apokaliptycznej armii szkieletorów. Oczywiście, trzymam również kciuki za wydawnictwo Centrala, które wówczas będzie musiało ten komiks wydać!