#1606 - Durango t.1: Psy zdychają zimą

Już pierwszy rzut oka na samą okładkę „Durango” zdradza z jakim komiksem będziemy mieli do czynienia. Yves Swolfs stawia swojego czytelnika oko w oko z ćmiącym cygaro rewolwerowcem uzbrojonym w nieodzownego colta. Jego zarośnięta, parszywa gęba mocno przypomina fizjonomię Clinta Eastwooda, czy raczej Bezimiennego ze słynnej trylogii dolarowej Sergio Leone. Trudno więc spodziewać się czegoś innego, niż opowieści spod znaku spaghetti western.

I tak jest w istocie, choć trop Leone nie do końca jest słuszny, ale o tym później. Akcja albumu „Psy zdychają zimą” rozgrywa się w zasypanych śniegiem równinach stanu Wyoming, w lutym 1896 roku. Na początkowych kadrach widzimy wyłaniającego się z zimowych krajobrazów bohatera jadącego na koniu. Tajemniczy rewolwerowiec zwany Durango zmierza właśnie do małego miasteczka White Valley na prośbę swojego brata. Nie wie jeszcze, że przyjdzie mu odegrać znaczącą role w konflikcie pomiędzy lokalnym senatorem, a tamtejszymi hodowcami bydła. Jak to na Dzikim Zachodzie bywa, chciwy i bezwzględny polityk umacnia swoje interesy eliminując tych, którzy stają mu na drodze. Brat Durango, Harry Lang, jest jedną z ofiar „polityki” Howletta. Ciąg dalszy możecie sobie dopowiedzieć...

„Psy zdychają zimą” to silnie skonwencjonalizowany komiks gatunkowy. Sklecony dość niedbale z klisz charakterystycznych dla spaghetti westernów nie potrafi w żadnym momencie zaskoczyć i nie wyróżnia się niczym specjalnym. Z pewnością, koneserów włoskiego kina klasy B „Durango” ucieszy bardziej, niż mnie. Dużo radości sprawi im dostrzeganie podobieństw pomiędzy tekstem Swolfsa, a obrazami Sergio Corbucciego, drugim, po wspomnianym na wstępie Leone, najwybitniejszym przedstawicielu tego gatunku. Inspiracje „Człowiekiem, zwanym ciszą” i pozostałymi filmami wchodzącymi w skład tzw. „trylogii krwi i błota” są nadto widoczne nawet dla takiego laika, jak ja. Ale pulpa, która w rękach Corbucciego zamieniała się w coś więcej (żeby nie uderzać w zbyt artystyczne rejestry i mówić o "sztuce"), niż tylko brutalną opowieść o Dzikim Zachodzie, w której trup ściele się gęsto, w wykonaniu Swolfsa pozostaje jedynie brukową, przerysowaną historyjką pełną strzelanin i krwi. Poprowadzą schematycznie, zmontowaną prostacko i w dodatku dość kiepsko narysowaną.

Pod względem wizualnym komiks, utrzymany w konwencji eurpejskiego realizmu, prezentuje się co najwyżej przeciętnie. Miłośnikiem kreski Swolfsa nie jestem, ale w „Księciu nocy” czy „Vladzie” potrafię docenić jego solidny warsztat. W „Durango” jego styl, jak i warsztat, dopiero co się kształtują. Czy raczej – rodzą w bólach. O ile jeszcze w przypadku scenografii i tła belgijski twórca radzi sobie całkiem nieźle, tak z twarzami i scenami dynamicznymi idzie mu naprawdę słabo. Ale miejmy na uwadze, że Swolfs rysując ten album miał był artystą bardzo młodym. 

Pierwsza część „Durango” ukazała się na rynku frankofońskim w 1981 roku. Dla Yvesa Swolfsa był to debiutancki album, który okazał się całkiem sporym sukcesem i stał się początkiem jego komiksowej kariery. Dziś, seria liczy sobie tomów szesnaście, a Swolfsowi w pracy nad nią pomaga Thierry Giroud, który od 2006 roku wyręcza go z obowiązków rysownika. Decyzja wchodzącego na rynek wydawnictwa Elemental, aby postawić na „Durango” wydaje mi się mocno dyskusyjna. Western, jako komiksowy gatunek nie cieszy się specjalną sympatią polskiego czytelnika. Najlepiej świadczy o tym sytuacja dwóch, kultowych i klasycznych przecież tytułów, „Blueberry`ego” i „Lucky Luke`a”. Oba niespecjalnie przyjęły się nad Wisłą, skoro jeden znajdują się w edytorskim limbo, a drugi - zdegradowany do formatu pomniejszonego integrala - sprzedaje się bardzo powoli. Swolfs to nazwisko co prawda rozpoznawalne, ale chyba pozbawione magii Van Hamme`a czy choćby Dufaux, dzięki której da się sprzedać nawet słabszy album. 

Zastanawiam się czemu Elemental w swoim debiucie nie zdecydował się na cykl „Jeremiah”. Poza tym, że to znacznie bardziej rozpoznawalna marka na naszym rynku, a i koniunktura zdaje się sprzyjać Hermannowi, to w porównaniu z „Durango”, seria do którego niegdyś przymierzał się Amber, prezentuje się po prostu lepiej.