#1178 - Habibi

Rok 2012 na rynku komiksowym bezapelacyjnie należy do Timof Comics. Wydawnictwo jeszcze dobrze nie pozwoliło nam ochłonąć po rewelacyjnych "Zagubionych Dziewczętach", a już wprowadza na nasz rynek kolejne wielkie dzieło. Wydanie "Habibi" Craiga Thompsona to bez dwóch zdań najlepsze, co mogło spotkać polskich czytelników. Zarówno tych zafascynowanych powieściami graficznymi i tych, którzy od nich stronią. Thompson kolejny raz wyniósł komiks na piedestał sztuki i udowodnił, że nie ma pod tym względem sobie równych.

Prawie siedmiuset stronicowe "Habibi" to przypowieść o parze niewolników połączonej ze sobą miłością i przeznaczeniem. Historia Dodoli i Zama to piękna panorama kultury islamu, może zbyt często przepełniona bólem wyrzeczeń i okrucieństwem, ale nadal zapierająca dech w piersiach. Thompson zabiera nas w podróż po arabskich pustyniach, haremach i pałacach Sułtanów. Obdarowuje nas opowieściami niczym z Księgi tysiąca i jednej nocy. Wszystko precyzyjnie przypieczętowane długą, siedmioletnią pracą nad tym albumem.

Autor "Blankets" w swoim nowym komiksie chciał przybliżyć kulturę islamu zachodnim czytelnikom. Oczywiście, jako mistrz opowiadania swoją "naukę" o religii Mahometa odział w piękną miłosną historię. Thompson rozprawia się również z nieodwracalnie destrukcyjnym wpływem kapitalizmu na kraje Trzeciego Świata. Brutalność dawnych arabskich czasów, w których handel ludźmi był na porządku dziennym, zestawia ze współczesną machinerią wielkich korporacji, dla których ludzkie życie jest nic nie warte. Oczywiście, autor nie ma zamiaru wybielać tamtych okrutnych czynów, raczej chce pokazać, że żadna ze stron nie jest bez skazy. Udowadnia, że tak naprawdę niczego nie można zamknąć w szkatule schematu. Thompsonowi zależy także na pokazaniu pomostu łączącego religię islamu z chrześcijaństwem. W przypowieściach opowiadanych przez Dodolę podkreśla wspólne dziedzictwo tych dwóch religii, przypomina nam o wspólnych cechach Koranu i Biblii. Zaznacza, że księgi te nie mają dzielić, a łączyć i powinny być traktowane jako nauki o poznawaniu samego siebie i życiu z godnością.

Natomiast wątek miłosny komiksu i baza całej opowieści to gorzka historia o dojrzewaniu, poznawaniu swojego ciała, przeznaczeniu i wyrzeczeniach, a także o ludzkiej seksualności i wstydu z nią związanym. Thompson z freudowską precyzją pokazuje przemianę ludzkich relacji z macierzyństwa przez przyjaźń aż do namiętności. Stosunek Dodoli i Zama to bodajże najbardziej niebanalna miłosna historia, z jaką się spotkałem i chyba żadna nie chwyciła mnie tak mocno za serce.

"Habibi" to także nic innego jak hołd dla kaligrafii, liczb, arabesek, symboli i tego wszystkiego, w czym sztuka Bliskiego Wschodu jest najlepsza. Siła rysunków Thompsona jest nie do opisania. Mnogość detali, niczym nie ograniczone kadry, miliony ornamentów, idealnie zgeometryzowane plansze. W "Habibi" dokładnie tak, jak w sztuce islamu, każdy element ma znaczenie i nawet najbardziej abstrakcyjne wzory mają do przekazania jakąś treść. W komiksie także bardzo ważna jest symbolika liczb - szczególnie mistyczna liczba 7, która paradoksalnie jest liczbą lat pracy nad tym komiksem. Co ciekawe, cyfra ta to kolejny mianownik łączący religie świata - przecież dla wielu wyznań 7 jest liczbą doskonałą. Rysunki Thomspona hipnotyzują, widać w jego stylu spuściznę Willa Eisnera. Wyobraźcie sobie 700 stron komiksu, wszystkie, bez wyjątku, wypełnione idealnymi kadrami. Całość zamknięta w twardej oprawie i wsunięta w slip-case - wydawniczy majstersztyk.

W końcu komiks ten to także pochwała sztuki opowiadania baśni. Prawdziwa tęsknota za historiami pokroju Alladyna czy Ali-Baby. Opowieści mnożą się w komiksie niczym w "Rękopisie znalezionym w Saragossie". Mimo natłoku historii i retrospekcji ani przez chwilę nie tracimy wątku - dowód na to, że Thompson jest mistrzem w swojej dziedzinie. Autor udowadnia, że sztuka komiksowa ma w sobie potencjał wielkich epickich powieści i że jeszcze w jej dziedzinie można naprawdę wiele zrobić. Zdobył za ten komiks nagrodę Eisnera w kategorii "Najlepszy Artysta" - to chyba dobry dowód na jakość jego pracy.

Komiks polecam wszystkim szczególnie dlatego, że może doskonale służyć jako podręcznikowy przykład, że komiksy w dzisiejszych czasach to nie tylko kolesie w trykotach. Na mojej półce znalazł zaszczytne miejsce obok "Mausa" Arta Spiegelmana. Timof Comics trafił właśnie na moje podium najlepszego polskiego wydawcy i mimo tego, że wydaje czasem rzeczy, którymi nie jestem zainteresowany to zmieniam podejście i biorę od nich wszystko w ciemno (oczywiście jak mnie będzie stać)!