#601 - Strange vol.2

Dość dawno na Kolorowych Zeszytach nie gościliśmy żadnego czysto superbohaterskiego tytułu. Na szczęście z odsieczą przybywa Michał "Misiael" Ochnik z tekstem traktującym o marvelowskim Mistrzu Sztuk Magicznych, doktorze Stephenie Strange'u i jego związkach z zupełnie innym doktorem... Zapraszamy do lektury!

Kiedy scenarzysta z Wielkiej Brytanii bierze się za pisanie utworu o postaci noszącej miano "Doktora" skutek może być tylko jeden. Tak, tak – Mark Waid (którego fanom komiksu przedstawiać, mam nadzieję, nie trzeba) w czteroczęściowej mini-serii swojego autorstwa złożył hołd najpopularniejszemu angielskiemu serialowi science-fiction. Ale po kolei.

We wszechświecie Marvela magia nigdy nie odgrywała większej roli. Scenarzyści jakoś unikali zaklęć i pentagramów na rzecz zmutowanych pająków i kosmicznych artefaktów. Ten stan rzeczy starał się zmienić Brian Michael Bendis, który w swojej flagowej serii "New Avengers" umieścił Stephena Strange'a, najważniejszą i najbardziej rozpoznawalną personę magicznego zakątka uniwersum. Swoistym punktem zwrotnym i zmianą wieloletniego status quo tej postaci było pozbawianie jej tytułu Mistrza Sztuk Magicznych (Sorcerer Superme). Strange stracił większą część swoich nadprzyrodzonych zdolności, a jego miejsce na stanowisku naczelnego maga zajął Doctor Voodoo. Mini-seria "Strange v2" opowiada o losach Stephena po tych wydarzeniach.

Jak już wspomniałem, komiks pełnymi garściami czerpie z bogatej tradycji serialu "Doctor Who". Fani brytyjskiej produkcji bez trudu zauważą istne zatrzęsienie bliźniaczych niemal motywów i subtelnych, choć jednoznacznych nawiązań. Podobna jest też konstrukcja każdego "odcinka", pewna zamierzona kiczowatość, niesamowite wręcz tempo akcji czy choćby fakt, że Doctor już na samym początku wchodzi w komitywę z pewną zadziorną młodą damą nazwiskiem Casey Kinmont, która towarzyszy mu w kolejnych przygodach. Tak też duetowi Casey-Stephen na zaledwie stu stronach komiksu udaje się powstrzymać inwazję demonów na boisko baseballowe, obłaskawić strażnika pustego wymiaru, którego swoim zachowaniem rozwścieczyła Casey oraz zapobiec magicznemu kryzysowi na światową skalę. W międzyczasie wpadają też na demoniczne wybory małej miss, gdzie mamy okazję poznać starego kumpla Stephena, przypominającego disnejowską Bestię Laroximousa Boneflayera (dla przyjaciół Larry'ego). Wszystko to ze skrzącym się w dialogach humorem, doskonałym zbilansowaniem wszystkich elementów fabuły i kosmicznymi wręcz pomysłami. Strzałem w dziesiątkę okazało się pokazanie innego Stephena Strange'a, już nie potężnego maga jednym ruchem warg niszczącego wrogie siły, a pogodzonego – choć nie do końca – ze stratą mocy mężczyznę, który mimo wszystko wciąż stara się czynić dobro. Nie sposób nie wspomnieć też o tym, że pozbawiony tytułu Mistrza Sztuk Magicznych Strange może się w końcu ubierać jak człowiek, z czego zresztą skwapliwie korzysta zamieniając obciachową czerwoną pelerynę na granatową koszulę pod czarny garnitur (bez krawata). Nie muszę chyba dodawać, że taka zmiana image'u zdecydowanie wyszła mu na dobre.

Odpowiedzialna za warstwę graficzną hiszpańska artystka Emma Rios wykonała kawał dobrej roboty. Kreska jest bardzo dynamiczna, postaci zaprojektowane z pomysłem i starannie narysowane. Rozmaitym maszkarom z Piekła rodem też w większości przypadków nie mam nic do zarzucenia – większość demonicznych kreacji Emmy Rios określiłbym mianem Cthulhu po amfetaminie. Powinno więc być strasznie, ale w tym momencie do akcji wkracza kolorystka Christina Strain (po dwóch numerach zmieniona przez Vala Staplesa), która obdarzyła komiks ciepłymi, nasyconymi kolorami, co podkreśla nie do końca poważną konwencję komiksu i sprawia, że ogląda się go z prawdziwą przyjemnością.

I żal jedynie, że "Strange v2" nie zmienił się w ongoing, co szefostwo Marvela obiecywało w przypadku dobrych wyników sprzedaży. Otwarte zakończenie tej mini byłoby doskonałym punktem wyjścia dla dalszej fabuły. Możliwe, że do niskiej popularności tytułu przyczyniły się wyjątkowo szkaradne, szaro-bure okładki duetu Tomm Coker-Daniel Freedman, które kompletnie nie przystają do zawartości i skutecznie zniechęcają do zapoznania się z komiksem. Szkoda, naprawdę szkoda. Pozostaje mieć nadzieję, że ktoś kiedyś podejmie zarzucone przez Waida wątki, bo ta historia kończy się zdecydowanie zbyt szybko i pozostawia po sobie wiadra niewykorzystanego potencjału. Tymczasem wszystkim fanom dobrego rozrywkowego komiksu i fabuł w stylu wielokrotnie przywoływanego w tej recenzji "Doctora Who" z czystym sumieniem polecam "Strange v2".