#1375 - W (komiksowej) sieci 2

Przyznam szczerze, że byłem mocno zaskoczony popularnością wpisu W (komiksowej) sieci. Tekst, który miał być jedynie przerywnikiem pomiędzy kolejnymi recenzjami nazbierał w cholerę lajków, jeszcze więcej wyświetleń i chyba się Wam spodobał. Pomyślałem więc, że w ramach odcinania kuponów od tego „sukcesu” napiszę sequel i zarobie jeszcze więcej wirtualnych dolarów, haha!

Tym razem chciałbym skupić się na stronach, które z wielką przyjemnością odwiedzałbym, gdyby nie fakt, że ich autorzy nie kwapią się z publikowaniem nowych tekstów. Tak się jakoś złożyło, że są to w komplecie blogi. Blogi, które choć z sieci nie zniknęły, to są martwe (z jednym, oczywistym, wyjątkiem, ale o nim na końcu). I o ile raczej nie wierzę, że któryś z nich doczeka się skutecznej reanimacji, to gorąco zapraszam tych, którzy poniższych stron nie znają, żeby na nie zajrzeli i zapoznali się z ich zawartością. Wierzcie mi, naprawdę warto.

Wraz z kolejną, fikuśną zmianą designu i nowym szyldem liczyłem, że Karol Konwerski będzie miał trochę więcej czasu i zapału na pisanie o komiksach. Nic z tego – był redaktor „KKK”, „Kazetu” i „Below Radars” zaliczył kolejny nieudany reboot, bo po kilku notkach „Fak Dad Szit” leży odłogiem. Chciałoby się powiedzieć znowu. I chyba żadne ajfonowe aplikacje już nie pomogą. Szkoda, bo naszemu komiksowu brakuje takich publicystów, jak Konwerski. Bo nie dość, że ma wszystko, co krytyk mieć powinien, erudycję i warsztat, pokaźną bibliotekę i świetne pióro, cięty język i nosa do dobrych komiksów, to jeszcze posiadł tą rzadką umiejętność zawarcia w kilku słowach tego, o co inni muszą ubierać w długie i nudne elaboraty. Cholernie mu tego zazdroszczę.

Niejako po drugiej strony barykady znajduje się blog Piotra Skoniecznego, z którym Konwerski swego czasu prowadził boje na różnych frontach. Jego „Cromwell Stone” zadebiutował na początku 2008 roku, mniej więcej wtedy, kiedy w komiksowie zrobiła się moda na blogowanie. Ostatni wpis ukazał się w grudniu 2012, ale Skonieczny z regularnym pisaniem skończył gdzieś tak pod koniec lata zeszłego roku. Szkoda, bo jego witryna pełniła w pewien sposób podobną rolę, jak piętnaście lat temu strony klubowe w Semikach. Wtedy, w czasach przed internetem, Arek Wróblewski był oknem na komiksowe uniwersum za Oceanem, a jego opisy najnowszych crossoverów Marvela czy losów Supermana po śmierci czytało się z nie mniejszą ekscytacją, niż same komiksy, w których były publikowane. Do niedawno Piotrek był dla mnie takim samym oknem, tyle że na rynek frankofoński. Pisząc o nowościach, bestsellerach i nieznanych w Polsce twórcach pozwalał mi śledzić to, do czego dostęp utrudniała mi bariera językowa.

Kontynuując wyliczankę czas na bloga „Invincible”. W swoim najlepszym okresie mógłby spokojnie stawać w szranki z „Thorgalverse” w kategori fan-site`ów, ale niestety jego autorowi, Pawłowi Deptuchowi, brakło pary i czasu, aby kontynuować swojego dzieło. Największy polski fan Roberta Kirkmana, „Żywych trupów”  i jego najlepszej moim zdaniem serii, czyli „Niezwyciężonego” wykonywał w pewnym momencie prawdziwie tytaniczną pracę pisząc niemal o wszystkim, co działa się w najlepiej sprzedających się tytułach Image Comics. Jestem cholernie dumny, że Paweł do samego końca publikował pod banderą Kolorowych Zeszytów, stając się najciekawszym z naszych spin-offów.

Mam świadomość że blogasek Macieja Pałki pochopnie policzyłem w poczet stron, które są mniej lub bardziej martwe, bo przecież co jakiś czas na jego stronie pojawiają się nowe wpisy (ostatni był datowany na „Sunday, August 18, 2013”), a sam twórca jest wciąż aktywny w środowisku. Ale strasznie brakuje mi regularnych aktualizacji na jego stronie, więc niech spieszy się z zapowiadanym jakiś czas temu remontem i wraca do regularnego pisania i blogowania! Co można znaleźć u Pałki? Właściwie wszystko. Jego strona pełni funkcję witryny twórcy, który informuje nie tylko o swoich nowych projektach, wystawach i premierach, ale pisze też o warsztacie (znakomity cykl "WWK"). Oprócz tego autor „10 Bolesnych Operacji” jest również wnikliwym obserwatorem tego, co dzieje się w komiksowie i nie stroni od komentowania co ciekawszych jego zdaniem wydarzeń. Wreszcie – Maciej jest niezgorszym publicystą i momentami w sumie szkoda, że zamiast pisać o komiksach, woli je robić. A najlepszym dowodem, że umie o nich pisać, niech będzie cykl notek o Richardzie Corbenie czy znakomita seria recenzji albumów wydanych przez Roberta Zarębę.