#915 - New Avengers t.02: Sentry

Drugi tom opowiadający o losach nowego wcielenia legendarnych Avengers teoretycznie stanowi idealny komiks dla czytelników, którzy wychowywali się przy kolejnych pozycjach wydawanych przez TM-Semic. Scenarzyści proponują bowiem odbiorcy niewyszukaną, ale całkiem sentymentalną i bezpretensjonalną zabawę. Jest dowcipnie, przede wszystkim zaś autoironicznie, co stanowi największy atut "Sentry". Szkoda tylko, że w pewnym momencie robi się nazbyt poważnie, a rzecz okazuje się jakościową równią pochyłą.

To, co dzisiaj mogłoby śmieszyć niemłodych już czytelników - jak choćby ogromna naiwność opowiadanej historii i wszystkie tego konsekwencje - już na samym początku komiksu wzięte jest w cudzysłów. Scenarzyści wprowadzają zdrowy dystans, dzięki któremu lektura ich dzieła jest naprawdę zabawna i przyjemna. Wystarczy choćby spojrzeć na pozy, jakie przybierają kolejne postaci poubierane w kolorowe trykoty - ich "pomnikowość" z miejsca zostaje wyszydzona. Nie poprzez ich ewentualną karykaturalność - wszak autorzy ewidentnie darzą swoich bohaterów pozytywnymi uczuciami - lecz poprzez słowa jednej z nich. "Rety, w pozowaniu jesteście nieźli" - mówi do swoich towarzyszy Spider-Man, kiedy szykują się do starcia z pewnym złoczyńcą. Dopiero po tej kwestii bezpardonowa walka będzie mogła dojść do skutku. Zaś dzięki kolejnym nieustanne mordobicie, jakiego uświadczymy, nie będzie miało jakichkolwiek znamion wtórności czy bezsensu. Rozpierducha będzie prosta i przewidywalna, ale nie będzie to jej absolutnie w niczym ujmować. Najważniejsza jest zabawa, zaskakująco świeża.

Druga część opowiadanej historii rozpoczyna się jeszcze lepiej - oto bowiem przenosimy się do świata komiksu sprzed jakichś czterdziestu lat. Doskonała stylizacja, wreszcie nawał okropnie naiwnych sytuacji i pretensjonalnych dialogów, które dzięki ponownemu wzięciu w cudzysłów czynią ten fragment najzabawniejszym i najlepszym z całego tomu. Szkoda, że jest taki krótki. Przede wszystkim jednak szkoda, że po nim autoironii jest już stopniowo coraz mniej. Na kartach opowieści jako jedna z postaci pojawia się sam scenarzysta komiksu, Paul Jenkins, czym wprowadza nie lada zamieszanie. Kiedy sytuacja wyjaśnia się "Sentry" staje się nagle historią opowiadaną na poważnie. Staje się też najprawdziwszym wehikułem czasu mającym uczynić odbiorcę nieco młodszym, niż obecnie jest. Scenarzyści już go nie dystansują, lecz wprowadzają w sam środek akcji. Niestety, jak dla mnie, wehikuł ten okazuje się nie tyle wadliwym, co bezsensownym. Poprzez niego autorzy strzelają sobie w stopę. Pozbywają się największych plusów dzieła, zastępując je sztampą.

Historia znacznie komplikuje się, ale szybko wychodzi na jaw, iż "nie taki diabeł straszny". Problem polega na tym, że jej podstawą są liczne, a przede wszystkim bardzo, ale to bardzo dosadne dialogi, które wyjaśniają odbiorcy więcej niż trzeba. W pewnym sensie traktują go jak przygłupa. Niejako dla ożywienia sytuacji podpartej naiwną, czasem nawet graniczącą z bełkotem "psychoanalizą" tytułowego bohatera, pojawiają się krótkie sceny akcji. Nie tylko jednak wcale opowieści nie ożywiają, ale wręcz dobijają ją. Przewija się w nich cała masa postaci, ale żadna z nich nie różni się niczym od pozostałych, pomijając oczywiście sam wygląd czy super-moce. Wszystkie są nijakie, pozbawione jakiegokolwiek charakteru. To skaczące i krzyczące kukiełki, sztucznie dramatyzujące opowiadaną historię. W ten sposób "Sentry" z komiksu naprawdę dobrego robi się komiksem niezbyt interesującym, a przynajmniej dla mnie. Podczas lektury śmiałem się cały czas. Tyle że początkowo śmiałem się tam, gdzie autorzy chcieli bym się śmiał, a później zupełnie na odwrót.