piątek, 31 października 2008

#74 - Hellboy: The Crooked Man

Przez długi czas słysząc Hellboy myślałem Mignola i było to dla mnie absolutnie nierozerwalne zjawisko, coś jak Savage Dragon i Erik Larsen czy Bolek i Lolek. Bez jednego nie ma drugiego, koniec kropka. Tak więc z pewnym bólem serca przyjąłem do wiadomości, że 'Darkness Calls' rysuje jakiś tam Duncan Fegredo, a Corben i jego magiczny ołówek był niewielkim pocieszeniem w przypadku 'Makomy'. Ale kiedy fanboyowskie emocje opadły, obie historie zostały wchłonięte a do głosu doszedł rozum, okazało się, że Hellboy rysowany nie przez swego ojca też może bawić oko i to nawet nie gorzej niż w pierwszych kilku Mignolowych tomach.
Ba! Po lekturze najnowszej historii zgrzeszę zapewne, ale nie miałbym nic przeciwko aby rolę rysownika na stałe przejął 68 letni Ryszard C! Ale po kolei..

W kraju Obamy niedawno zakończyła się kolejna mini-seria z Piekielnym Chłopcem - 'The Crooked Man'. Za scenariusz tradycyjnie odpowiada twórca Czerwonego, a do funkcji rysownika ponownie zatrudniono legendarnego Richarda Corbena. Trzyczęściowa historia dzieje się 1958 roku, gdzie Hellboy po świeżo zakończonej akcji dla Biura Badań Paranormalnych i Obrony szukając odpoczynku szwenda się po Appalachach i tradycyjnie wplątuje się w tajemniczo wyglądającą sprawę, tym razem z wiedźmami w tle. Co odróżnia tę historię od większości przygód Hellboya, to fakt, że nie jest on tutaj najważniejszą, pierwszoplanową postacią, a jedynie uczestnikiem wydarzeń, obserwatorem, który wspiera główną osobę dramatu jaką jest Tom Ferrell. Chłopak ten lata temu zadarł z tytułowym Wygiętym Człowiekiem, po czym uciekł z rodzinnego domu i teraz właśnie, po 20 latach, do niego wrócił. Jak można się domyśleć, demony przed którymi przed laty się chował, nadal krążą po okolicy, a jego powrót to idealna pora, żeby się z nimi rozprawić. W takiej sytuacji nikt by chyba nie pogardził pomocną Prawą Ręką Zniszczenia.

'The Crooked Man' dzieje się jakby z dala od całej mitologii Hellboya - nie ma tu Rasputina, Baby Jagi, Nazistów i wszystkich tych potworów, które w głównym wątku uprzykrzają mu życie. Nie ma też specjalnie odwołań do jego przeszłości czy też wielkich podpowiedzi kim tak naprawdę jest i co robi na tej planecie. Z drugiej strony ciężko się dziwić, bo akcja komiksu dzieje się zaledwie kilkanaście lat po przybyciu Piekielnego Chłopca na Ziemię, więc jeszcze wszystko przed nim. To duży plus tej opowieści, przynajmniej dla mnie. Po ostatnich dwóch wydanych u nas tomach ('Wyspa i inne opowieści', 'Zew Ciemności') byłem nieco zmęczony klimatem zbliżającego się wielkiego końca i taka mniej gmatwająca losy Hellboya historia przyszła w najlepszym momencie.

Klimat 'The Crooked Man' porównałbym do tego jaki panuje w legendarnym 'Martwym Źle', gdzie w każdym rogu drewnianej chatki i za każdym drzewem czai się zagrożenie przeróżnej maści. A żeby to przeżyć, należy przetrwać całą noc, gdyż dopiero wschód słońca przyniesie ukojenie. Tak samo jest i w przypadku nowego Hellboya - podobne lokacje, podobne uczucie niepokoju, jednym słowem horror. Oczywiście na tyle na ile medium komiksowe pozwala, bo nie ma co się łudzić, że coś nas wystraszy. Od tego są książki, filmy czy ewentualnie gry. Zresztą wydaje mi się, że gdyby przenieść tę historię na ekran, wyglądałby podobnie do wspomnianego 'Martwego Zła' z całym jego szaleństwem i niekomputerowymi efektami. Natomiast Richard Corben ze swoim charakterystycznym stylem idealnie wpasował się w historię. Można nie lubić jego warsztatu, ale do tej opowieści ciężko by znaleźć kogoś lepszego, kto potrafiłby równie dobrze przedstawić szalony klimat jaki panuje w każdym z trzech zeszytów mini-serii. Przy 'Makomie' było poprawnie, ale to nie był ten typ opowieści, w którym jego kreska najbardziej mi odpowiada. Tutaj natomiast wszystko jest na miejscu. Oby więcej takich historii!

U nas 'The Crooked Man' wyjdzie zapewne w 2009 roku, wraz z innymi historiami, bo nie sądzę, żeby Egmont wydał kolejny tom Czerwonego w objętości zaledwie 70 stron. Dobrym dopełnieniem albumu byłby na pewno one-shot sprzed dwóch dni 'In The Chapel of Moloch', w którym to Mignola po dłuższej nieobecności powraca do roli zarówno scenarzysty i rysownika. Nie miałem jeszcze okazji się z tym zapoznać, ale kiedy będę miał ten zeszycik w łapach to nie omieszkam wspomnieć jak ten comeback wyszedł.

W każdym razie 'The Crooked Man' pasuje w sam raz na Halloween - pamiętajcie o tym za rok.

*pow*

środa, 29 października 2008

#73 - Horror Festiwal 2008 (21-25 października)

Horror jest moim faworytem jeśli chodzi o gatunki filmowe. Zarówno ten straszny, który ogląda się przy zapalonym świetle (z ostatnich np. '[rec]') czy też ten bardziej z przymrużeniem oka, gdzie i śmieszno i straszno ('Slither' - również jako taka w miarę nowość). Obowiązkiem więc było pojawić się na Horror Festiwalu, który w poprzednim tygodniu miał miejsce w Multikinach w całej Polsce. Druga edycja trwała pięć dni (wtorek - sobota), podczas których pokazano publiczności 11 filmów pełnometrażowych i dwa odcinki serii 'Masters of Horror'. Plus minus 1100 minut filmowych wrażeń za 59zł (w przypadku karnetu / to tak dla entuzjastów przeliczania ceny komiksu przez strony). Nie liczyłem specjalnie na to, że dane mi będzie obejrzeć coś co dołączy do moich ulubionych filmów grozy (czyli trylogii 'Martwego Zła', fenomenalnej 'Martwicy Mózgu', pierwszej i jedynej słusznej 'Teksańskiej Masakry Piłą Mechaniczną' czy też zombie klasyka 'Świt Żywych Trupów'), ale miałem nadzieję, że przynajmniej jeden, może dwa filmy, okażą się trzymającymi w napięciu horrorami. Nic więcej od nich nie oczekiwałem. A jak było opiszę dalej w długiej i męczącej recenzji typu dzień po dniu.

Cała impreza rozpoczęła się od niskobudżetowego filmu 'Pop Skull' (USA 2007) - najwidoczniej coś mi umknęło w ostatnich miesiącach, bo obok popularnej muzyki spod szyldu emo, pojawił się chyba nowy emo-gatunek filmowy. Do takiej szuflady wrzuciłbym owy 'Pop Skull', opowiadający o dwudziestokilkulatku, którego miłość wymieniła na lepszy model. I ten, załamany, szlaja się ze swoim jedynym kumplem, ewentualnie jego dziewczyną, mamrocze, zażywa różnego rodzaju specyfiki a za płachtą białego materiału widzi ponoć ducha (który to wątek jest ciągnięty tak mniej więcej do połowy, później reżyser o nim jakby zapomina). Ciężki film. Bynajmniej nie pod względem ładunku emocjonalnego, którego nie ma, a pod względem przyjętej formy. Co jakiś czas widz męczony jest wstawkami mogącymi wywołać epilepsję (informacja z początku filmu), dźwięki towarzyszące obrazowi roooozzzzccciąąąąggggnięęęęętttteeee do granic możliwości irytują, a kamerowanie z ręki tylko pogłębia całej beznadziei. Rozumiem, że to amatorski film, ale na boga, nie mając nic do przekazania, nie da się tego ukryć ubierając obraz w pseudoawangardowe ciuszki ala Lynch. Normalnie stronię od oceniania przy pomocy skali, ale tutaj wypadałoby dać jedno wielkie ZERO. Co śmieszne, w pofestiwalowym komunikacie organizatorzy podkreślają, że 'Pop Skull' "(...) zebrał najgłośniejsze oklaski po projekcji" - chciałbym tylko zaznaczyć, że raczej nie były to brawa związane z poziomem tego filmu, a ulgą po jego zakończeniu. A winnym wszystkiemu jest Michał, który te oklaski rozpoczął. Jako drugie wyświetlony został 'Timecrimes' (Hiszpania 2007) traktujący o podróżach w czasie. Nie jakichś wielkich i przełomowych, a małych, można by powiedzieć lokalnych. Główny bohater, tatusiowaty Hector, przez przypadek wsiada do wehikułu i przenosi się o kilkadziesiąt minut w tył. Tym samym staje się Hectorem Drugim, gdyż przeniesienie, nie sprawia, że jego wersja sprzed godziny znikła. Postanawia więc naprawić swój błąd i dalsza część filmu to mnożenie się wszelakich komplikacji oraz chęć głównego bohatera do opanowania całego chaosu którego się dopuścił. Bardzo sympatyczne kino, zabawne (co raczej było zamysłem reżysera) i nawet wciągające. Problem z tym filmem jest taki, że z grozą / horrorem nie ma nic wspólnego. Dziwny to wybór ludzi odpowiedzialnych za program imprezy, ale mimo wszystko można to wybaczyć, bo film - mimo, że reprezentujący raczej lekką fantastykę - broni się sam i z chęcią obejrzałbym go jeszcze raz, żeby wyłapać wszystkie tzw. smaczki. Tyle z dnia pierwszego, który okazał się lekkim falstartem.

Kolejny wieczór miał być już tą właściwą pełnokrwistą ucztą, bo dla widzów przygotowano dwa filmy w reżyserii kultowego Dario Argento. Na początek kultowa niczym sam reżyser 'Suspiria' sprzed ponad 30 lat (Włochy 1977). Przyznam, że był to najbardziej oczekiwany przeze mnie film o którym wcześniej czytałem sporo pozytywnych, wręcz entuzjastycznych recenzji. W skrócie: niejaka Susan przyjeżdża do słynnej szkoły baletowej w Wiedniu, aby uczyć się fachu od najlepszych i być w przyszłości jedną z nich. Dalej standardowo - niewytłumaczalne zgony koleżanek i nie widzący problemu opiekunowie. Niesamowity klimat tworzy muzyka w wykonaniu zespołu Goblin (który to zresztą jest kojarzony głównie z filmami Pana Argento), oraz kolorystyka niektórych scen. Zaraz po seansie byłem mocno zawiedziony całością, która w ogóle do mnie nie dotarła - senny nastój, wlokąca się akcja i takie nieco z dupy zakończenie. Gdzie ten kult pytam? Jednak z perspektywy czasu i kilkukrotnego przesłuchania soundtracku muszę przyznać, że warto by dać 'Suspirii' jeszcze jedną szansę i obejrzeć ją w domowym zaciszu, gdzie na spokojnie, bez mlaskania i wyzywania się współoglądaczy od kutasów i dziwek, można by się ponownie zanurzyć w świecie baletu i wiedźm. Tak więc nie mówię 'nie' i zrobię drugie podejście. Kolejnym filmem był 'Mother of Tears' (Włochy 2007) nawiązujący do swojego poprzednika sprzed 30lat i będący zwieńczeniem trylogii Argento (w środku jeszcze niejakie 'Inferno' z 1980 roku). Główną rolę zagrała tu córka reżysera - Asia Argento i najzwyczajniej w świecie się nie popisała (podobnie jak reszta aktorów prezentujących drewniany warsztat). Wielka, zła siła nadciąga nad Rzym i jedyną osobą, która może ją powstrzymać jest Sarah Mandy. Więcej o fabule nie ma co pisać. Dzieje się znacznie więcej niż w 'Suspirii', a przede wszystkim jest gore na które czekałem od trzech seansów i to w całkiem przyzwoitej ilości. I to jest w zasadzie jedyny plus tego filmu, który niczym szczególnym się nie wyróżnia. Publika się śmiała, a to nie o to chyba chodziło.

Czwartek zaczął się od 'The Feeding' (USA 2006) do którego przyznam się byłem uprzedzony ze względu na tematykę - wilkołaki (nie przepadam za futrzakami). Ale pomijając beznadziejne aktorstwo, kiczowatą kukłę tego złego i szablonowy scenariusz (grupka młodzieży wybiera się na wycieczkę do lasu, gdzie grasuje zły i groźny wilkołak, na którego polują porządni i szlachetni leśnicy) muszę przyznać, że była to całkiem niezła komedia. Sala śmiała się co chwila a to z beznadziejnie głupich i sztucznych dialogów, a to z absurdalnych poczynań bohaterów. Ostatnie 20 minut - niezamierzona parodia Rambo i szybka nauka strzelania z łuku - to szczyt szczytów. Mimo wszystko pozytyw (ze względu na niezamierzony humor, film w sam raz do oglądania w kilka osób) ale niepokój o poziom imprezy pozostał - w końcu równo połowa festiwalowych pokazów się odbyła, a na dobre, oryginalne i rzeczywiście straszne kino trzeba czekać. Tym bardziej, że kolejny czwartkowy film 'Dying God' (Argentyna 2008) tylko to czekanie przedłużył. Na stronie festiwalu można było przeczytać, że jest to "prawdopodobnie pierwszy nakręcony w Argentynie horror, prezentowany na polskich ekranach" i aż chciałoby się dopisać "i ostatni". Kolejna niskobudżetowa produkcja kręcona z ręki, która nie wiem dlaczego trafiła na ten festiwal. Żenada i to na dodatek nie śmieszna, której motywem przewodnim jest gumowy potwór gwałcący i dziurawiący swoją pytą mieszkanki Ziemi. Bez komentarza.

W piątek zmiana sali kinowej na zdecydowanie większą przyszła wraz ze zmianą kondycji festiwalu. 'Wizard of Gore' (USA 2007) nie był taki super jak się zapowiadał z trailerów czy też opisów, ale i tak prezentował znacznie wyższy poziom niż filmy z poprzednich dni. Dostajemy historię w której dziennikarz prowadzi śledztwo w sprawie Montaga Wspaniałego - czarodzieja, który na swoich pokazach szlachtuje osoby wybrane z publiki, a następnie odstawia je nietknięte na miejsce. Problem jest jednak taki, że w jakiś czas po seansie, 'ochotnicy' giną w podobnych okolicznościach jak na czarodziejskich przedstawieniach. O ile początek jest niezły, o tyle później akcja siada, a samo zakończenie jest mocno wydumane. Miał być twist a nie wyszło. Sceny gore są całkiem smaczne, pieniądze na nie przeznaczone się nie zmarnowały (innymi słowy - widać w tym filmie budżet), aktorsko też jest lepiej, chociaż taki Montag gra jedną miną, jedną manierą i nie specjalnie przekonuje swoją tak zwaną niezwykłością. Co ciekawe do roli ofiar Wizarda zatrudniono młode softporno gwiazdki z Suicide Girls, więc widz ma szansę ujrzeć ich młode, wytatuowane i wypiercingowane nagie ciała. Jakby nie patrzeć jest to jakiś plus. Zaraz po 'Czarodzieju Gore' przyszedł czas na piątą odsłonę 'Piły'. Nie jestem na bieżąco z tą serią, ale zakładam, że wiele mnie nie ominęło. Tutaj standardowo - pułapki na tych, którzy czymś sobie zawinili, policyjne śledztwo i tak dalej. Podobnie jak w 'Czarodzieju..' miał być twist, ale równie podobnie nie wyszło. Na plus sceny z pułapkami, które trzymały w napięciu, oraz nawiązania i jako takie wyjaśnienia kim były ofiary z poprzednich części. Na minus tłumaczenie w którym Jigsaw stał się Panem Piłą, a jeden z psów ochrzczony został Siusiakiem (może w oryginale też tak się zwał, ale brzmiało to co najmniej uroczo). Jako, że był to całkiem udany wieczór to odpuściłem drugą część piątkowego festiwalu tj. "The Best Of Horrorfestiwal.pl 2008" na którym prezentowano dwa odcinki serii 'Masters Of Horror' (parę części widziałem i były mocno żenujące) oraz film 'Dark Hours' o którym na filmwebie piszą, że 'mimo budżetu 400 tys. dolarów, film zarobił mniej niż 500 dolarów'. Szkoda czasu.

Finałowy wieczór rozpoczął się od 'Mulberry Street' (USA 2006) - horroru opartego na dosyć ogranym schemacie, w którym szczury poprzez ugryzienie zarażają tajemniczą chorobą sprawiającą, że ludzie zamieniają się w zombie podobne stwory. Takie '28 dni później' tylko z mniejszym budżetem. Nic odkrywczego, ale oglądało się to nader sympatycznie - duży plus za zdjęcia miasta, muzykę i atmosferę zagubienia. Całą impreza zakończyła się natomiast filmem 'The Stuck' (USA 2007) - czarną komedią poruszającą momentami poważniejsze tematy. Główne role należały do Meny Suvari (ostatnio remake 'Dnia Żywych Trupów') i Stephena Rea ('V for Vendetta' jako Finch). Czytając opis filmu nasuwało mi się chociażby skojarzenie z 'Misery' Stephena Kinga i jeśli już to była to taka mocno lajtowa wersja klasyka. Brandi Boski wracając z nocnej imprezy wjeżdża w Toma Bardo, któremu właśnie całe życie legło w gruzach. Następnie dziewczyna przejeżdża pół miasta z człowiekiem wystającym z jej przedniej szyby i zatrzymuje się dopiero w garażu, gdzie postanawia, że poczeka aż delikwent zejdzie z tego świata, ukryje zwłoki i będzie dalej żyć jak żyła dotychczas. Sprawy się nieco komplikują, gdy Tom nie do końca chce odejść i najchętniej wydostałby się z domu głupiutkiej amerykanki. Jak już wspomniałem można by ten film odłożyć do szuflady z napisem 'czarna komedia' (mocno śmieszne sceny gdy do akcji wkracza czarnoskóry chłopak bohaterki), gdyby nie dający do myślenia początek filmu ukazujący ludzką bezduszność, wszędobylską biurokrację czy też ogólnie ludzką głupotę. Wyszedł więc taki śmiech przez łzy. Film oparty jest na prawdziwych wydarzeniach, ale tak mniej więcej od połowy kinowa wersja mija się z tym jak było naprawdę. Mimo że nie jest horror sensu stricte to jak najbardziej przeraża. Warto zobaczyć.

I tyle. Wrażenia po całej imprezie mam jak najbardziej pozytywne, może nie ze względu na repertuar - o którym zaraz - a dlatego, że w ogóle coś takiego miało miejsce, bo te pięć wieczorów pod rząd w sali kinowej były miłym przeżyciem. Co do samych filmów - spodziewałem się znacznie więcej niż ostatecznie dostałem. Nie wiem czemu tak mocno postawiono na produkcje ewidentnie niskobudżetowe (jeśli nie wiadomo o co chodzi..) pokroju 'Pop Skull' czy czwartkowych 'The Feeding' (chociaż to było przynajmniej głupiośmieszne) i 'Dying God'. Trzeci dzień był zresztą zdecydowanie najsłabszym punktem festiwalu - mogło być zupełnie inaczej, bo jeszcze dwa tygodnie przed imprezą czwartek był przeznaczony na 'Blood River', 'Jack Brooks: Monster Slayer' i 'The Abandoned' - szczególnie ta druga pozycja zapowiadała się jako niezły kontynuator klimatu rodem z 'Brain Dead' czy 'Army of Darkness'. Można było pokusić się o jakieś bardziej znane pozycje, bądź takie które z horrorem mają więcej wspólnego niż flaki i krew w jednej scenie lub dwóch. Brakowało mi jednego jedynego filmu, który od początku do końca byłby po prostu trzymającym w napięciu horrorem. Ale może dane mi będzie to przeżyć w przyszłorocznej trzeciej edycji. Duży plus za wieczór z filmami Argento - teraz przynajmniej wiem że Fulci jednak lepsze gorerrory machał - oraz za nie mające zbyt dużo wspólnego z gatunkiem 'Timecrimes' i 'The Stuck'. Ten ostatni zresztą został uznany przez jury festiwalowe za najlepszy film całej imprezy. Specjalnie nie będę protestował.

Hasło, że są były to 'najlepsze horrory ostatnich lat' jest mocno na wyrost, ale nic to, zabawa mimo wszystko była przednia. Za rok pewnikiem też zafunduję sobie te kilka wieczorów w kinie.

Zdrowie Siusiaka!

poniedziałek, 27 października 2008

#72 - Trans-Atlantyk 10

Jubileuszowemu, dziesiątemu Trans-Atlantykowi przytrafiło się jednodniowe spóźnienie, które było spowodowane obchodami 25 rocznicy ślubu rodziców niżej podpisanego. Zamiast zajmować się wyszukiwaniem interesujących wiadomości zza Oceanu byłem zmuszony to dowozić wódkę, to rozwozić pijanych gości. Ale i tak było sympatycznie!

Kulturze Gniewu udało się nas wyprzedzić i jako pierwsza podała wstępną „selection officiellen” francuskiego festiwalu w Angouleme. Na liście komiksów, które zyskały uznanie w oczach jurorów znad Sekwany, znalazło się, bagatelka, 56 prac. Wśród nich wyróżnia się poniekąd polski rodzynek, czyli nowy tomik „Marzi” Marzeny Sowy i Sylvaina Savoia. Komiks amerykański jest reprezentowany przez doborowych autorów – jest oczywiście Alan Moore ze swoimi „Lost Girls”, jest awangardowy James Kochalka i jego „American Elf”, mainstreamowy „Wanted” Marka Millara i JG Jonesa, no i podobno świetnie, nie wiem bo jeszcze nie czytałem, „Shortcomings” Adriana Tomine`a.

Źródło



Niejako obowiązkowy news filmowy i, również niejako, obowiązkowy news związany z Alanem Moore`m, choć nie wiem czy tak do końca, bo jego nazwisko w materiale źródłowym nie padło. Przy okazji zbliżającej się premiery „Strażników” angielskie Titan Books opublikowało tak zwanego „kompaniona” do komiksowego oryginału. Watching The Watchmen to potężne tomiszcze zawierające mnóstwo dodatkowego materiału – począwszy od pierwszych szkiców postaci, koncepty przez plakaty, okładki, wszelakie ilustracje, aż po wczesną wersję scenariusza. Przy pracy nad tą obszerną książką Dave`owi Gibbonsowi pomagali Chip Kidd i Mike Essl.

Źródło




Vertigo kolejny raz ożywia Unknown Soldiera. Ostatni raz postać wykreowana przez Roberta Kanighera i Joe Kuberta w 1966 roku pojawiła się na kartach czteroczęściowej mini-serii autorstwa Gartha Ennisa i Kiliana Plunketta w 1997 roku, a więcej na ten możecie dowiedzieć się z półki Chmiela. Tym razem historię Nieznanego Żołnierza opowie Joshua Dysart (znany choćby ze spin-offów do „Hellboya”), a narysuje Alberto Ponticelli. Scenarzysta sam, w lecie 2007 roku, wybrał się do ogarniętej konfliktem Ugandy by zbierać dane do swojej pracy i przekonał się jak wygląda prawdziwa wojna.

Źródło



Przyznam, że nie jestem specjalnie zorientowany w komiksie japońskim i tym bardziej cieszy mnie informacja, że Top Shelf zdecydowało się na wydanie AX Anthology. Jest to potężne, 400-stronicowe tomiszcze zbierające prace mangaków publikujących na łamach magazynu „AX”. Nie widzę sensu w wymienianiu autorów, bo z tego grona znam tylko Yoshihiro Tatsumiego. Ma być podobno niezależnie, eksperymentalnie, niebanalnie i bardzo gekiga.

Źródło

I pozostając jeszcze w temacie mangi, coś z cyklu wygrzebane w sieci. Tutaj macie ilustrowany poradnik do edukacji seksualnej dla dzieci z wielkimi oczami i męskimi siurkami w roli głównej. Miłośnicy hentaiów pewnikiem się rozczarują.


22 października one-shot „Superman: New Krypton Special” rozpoczął nowy rozdział w życiu Człowieka ze Stali. „The New Krypton” potrwa przez trzy miesiące, a jej fabuła będzie przewijać się na stronach „Action Comics”, „Supermana” i „Supergirl”. Głównym architektem historii jest Geoff Johns, który zamienia w złoto wszystko, czego się dotknie, a będą go wspomagać James Robinson i Sterling Gates, a oprawą graficzną zajmą się Gary Frank, Jon Sibal, Renato Guedes i Wilson Magalhaes. Supermanowi udało się uratować butelkowe miasto Kandor, ale stracił swojego ziemskiego ojca, Johnathana Kenta i nie może dojść do siebie. Tymczasem na Ziemi pojawia się sto tysięcy Kryptonijczyków, dysponujących mocą porównywalną do Clarka i postanawiają urządzić na naszej planecie Nowy Krypton.

Jak widać DC z jednej strony publikuje wielkie, epickie historie związane z całym uniwersum, czego przykładem jest trwające właśnie „Final Crisis”, oraz trochę mniejsze eventy skupione na swoich sztandarowych postaciach. Jeszcze nie tak dawano ekscytowaliśmy się „Odrodzeniem” Hala Jordana i jego wojną z Korpusem Sinestro, teraz mamy przyjemność (albo i nieprzyjemność) czytać „R.I.P” z Batmanem i „New Krypton” z Supermanem, a już niedługo przyjedzie pora na Flasha.

Źródło, drugie i trzecie

I na koniec zagadka. Za tydzień opublikujemy wywiad z komiksiarzem, który dziarsko rąbie drewno. Wiecie, kto to jest?

(nie, to nie Rafał Szłapa, :)

czwartek, 23 października 2008

#71 - Być jak John Constantine

Na dobrą sprawę nie wiedziałem, czego się spodziewać po „Hellblazerze”. Przyznam, że trochę mnie przerażała ilość materiału do przerobionienia i bajzel panujący w wydaniach zbiorczych. Kolejne tpb były wydawane nie po kolei, nie zbierały wszystkich zeszytów i jakby Egmont tego nie wydawał i tak będzie źle. Ale chyba najbardziej przerażała mnie legenda, którą owiany jest najdłuższy i wciąż publikowany serial pod szyldem Vertigo. „Hellblazer” należy do tytułów, o których ciepło wypowiadały się osoby, których zdanie o komiksie zawsze biorę pod uwagę. I żałuje, że jestem trochę za młody, żeby móc zapoznać się z tą serią w swoim czasie.

Przyznam, że nie dziwię się Kołodziejczakowi, że tak długo zwlekał i wahał się nad wprowadzeniem „Hellblazera” na polski rynek, szczególnie po porażce solidnego przecież „Swamp Thinga”, który jest komiksem z podobnej epoki, utrzymanym w podobnej estetyce. Mamy taki rynek w Polsce, że często porażka pierwszego albumu przekreśla całą serię, a komiks, który nie ma otwarcia godnego „Kaznodziei”, „Żywych trupów” czy „Sandmana”, jest zawsze ryzykowną inwestycją. „Niebezpieczne nałogi” to średnie historia, która nie chwyta za jajca od pierwszej strony i nie budzi wilczego apetytu na kolejne albumy. Nie jestem pewien czy lepiej by się stało gdyby Egmont zaczął od samego początku, od runu Delano, który zniechęcił mnie po dziesięciu bodaj zeszytach, które trzymały raczej średni poziom.

John Constantine, mistyczny detektyw, drań pierwszej klasy, antybohater jak się patrzy, będący okultystycznym wcieleniem Philipa Marlowe`a dowiaduje się, że jest chory na raka, co akurat nie powinno go dziwić, skoro wypala 30 silk cutów dziennie. John nie spodziewał się, że umrze w szpitalu, pokonany przez chorobę, krztusząc się własną krwią. Liczył, że odejdzie w trochę bardziej spektakularny sposób. „Dangerous Habits” to dość płaska opowieść o poszukiwaniu przez Johna ratunku. Garth Ennis się nie zupełnie popisał ze swoim scenariuszem, inwencji starczyło mu tylko na zawiązanie akcji i efektowne rozwiązanie, a „Niebezpieczne nawyki” to dosyć drewniana lektura. Najgorsze w niej jest to, że czytelnik wie, że Constantine przeżyje. Bo musi przeżyć ten pierwszy trade. Ta świadomość odziera komiks z całego dramatyzmu położenia głównego bohatera.

Czy jest coś, co spowoduje, że kupię kolejny, o ile ten się ukaże, tom „Hellblazera”? Jest. To postać głównego bohatera, Johna Constantine`a. Jak byłem jeszcze małym chłopcem, to chciałem być którymś z X-Menów, pamiętam, że chyba Cyclopsem albo Nightcrawlerem. Potem miałem nadzieję, zostać jakimś romantycznym poetą. Teraz, kiedy przybyło mi lat, wiem, że nie zostanę ani poszukiwaczem przygód z aktywem genem x, ani twórcą o czułym sercu. Jeśli los będzie łaskawy, to pewnie będę kimś zwyczajnym, nudnym, ciągle krzątającym się wokół czy to książek, czy to komiksów, ciągle zajętym pracą, przytłoczonym szeregiem obowiązków. I nigdy się nie przyznam przed sobą, że chciałbym być kimś takim, jak Constantine. Kimś, kto jest kompletną antytezą mojej egzystencji. Nieodpowiedzialnym gburem, pieprzonym cynikiem, przeginającym z alkoholem, kobietami i innymi demonami. Mającym czelność, odwagę i arogancję, której mnie brakuje. Idącym na żywioł, który pomimo ogarniającego go strachu, nie boi się brać swoje życie w swoje ręce. Żyjącym ze swoimi demonami, które są w komiksie bardzo dosadnie personifikowanymi zresztą, a nie kryjącym się przed pod niedzielną kołdrą. Ostatnim, prawdziwym facetem z jajami, a nie zakompleksionym, niepalącym polonistą, który widzi tylko zadrukowane strony. Chciałbym być jak Constantine. 

środa, 22 października 2008

#70 - Trans-Atlantyk 09 (ten zaległy)

„Joker” jest jedną z najbardziej oczekiwanych premier końca bieżącego roku w kategorii super-hero. Powieść graficzna zespołu znanego z „Luthor: Man of Steel” (swoja droga też świetnego komiksu) Brian Azzarello i Lee Barmejo, pojawi się w sklepach już 29 października. „Joker” będzie pracą poza głównego continuity uniwersum DC i pozwoli na spojrzenie na największa antagonistę Batmana z zupełnie innej perspektywy. Oto Joker zostaje niespodziewanie zwolniony z Zakładu Arkham i musi „odzyskać” swoje miasto, które rozszarpują na kawałki pomniejsi baronowie gothamskiego półświatka. W komiksie pojawią się Killer Croc, Pingwin, Riddler i Harley Quinn, która ma odgrywać rolę narratorki całej historii.
Źródło i przykładowe strony.



Obiecałem jeszcze napisać o przyszłych projektach Moore`a, a więc piszę. Trzeci tom „Ligi Niezwykłych Dżentelemanów” zostanie podzielony na trzy rozdziały liczące 72 strony. W pierwszym epizodzie Anglia przygotowuje się do koronacji na króla Jerzego V, kiedy w londyńskich dokach poluje pewien seryjny morderca. Pracujący dla Królewskiego Wywiadu Allan Quartermain, złodziej Anthony Raffles i nieśmiertelny wojownik Orlando ruszają na polowanie. W drugim tomie, którego akcja rozgrywa się prawie sześćdziesiąt lat później, przenosimy się do psychodelicznego roku 68, w którym nie braknie kontrkulturowych mistycznych sekt, amoralnych gwiazdek pop, zaćpanych dzieci-kwiatów i gangsterów nowego formatu. W ostatniej części swój finał znajdzie wątek, który przewijał się w dwóch poprzednich rozdziałach. W 2008 roku Dziecko Księżyca obiecało ludziom eony cierpienia i Północny Londyn jest dobrym miejscem, aby zacząć wypełniać swoją obietnicę I tym razem nie ma żadnej Ligi, która mogła by powstrzymać kataklizm. Alan Moore napisze, a Kevin O`Neill narysuje, a Top Shelf wyda na początku 2009 roku.

A nad czym jeszcze pracuje ojciec „Strażników”? W katalogu Top Shelf można znaleźć zapowiedzi jego kolejnej pracy, „The Moon and Serpent Bumper Book of Magic”, nie ma jednak „Book of Copulation”, które niektóre źródła również wymieniają wśród tytułów zapowiadanych przez Górną Półkę. „The Moon and…” to liczący 320 stron, napisany przez Alana i Steve`a Moore`ów ilustrowany (wśród rysowników Kevin O'Neill, Melinda Gebbie, John Coulthart, José Villarrubia i inni) podręcznik… magii. Zapowiada się niebanalnie, co chyba jest regułą w przypadku prac opatrzonych nazwiskiem Moore`a. Doszły mnie również wieści o kolejnym komiksie narysowanym przez Melindę Gabbie zatytułowanym „Angel of Passage”, którego data ukazania się nie została jeszcze ustalona. Na wszystkie prace Moore`a ostrzę sobie zęby i pieniądze odkładam.

Źródło

18 października bieżącego roku w Kalifornii odbył się doroczny 24 Hour Comics Day. Mówiąc oględnie, jest to swego rodzaju zabawa, polegająca na narysowaniu komiksowego zeszytu, liczącego 24 strony w przez 24 artystów w ciągu 24 godzin (jeśli nic nie poprzekręcałem). W ostatniej edycji tego komiksowego maratonu udział wzięło 1200 twórców z 17 krajów. Nie pisze tego sobie a muzom, bo stugębna plotka głosi, że prawdopodobnie w przyszłym, lub nawet jeszcze w tym roku, podobne „komiksowe wyzwanie” odbędzie się w Polsce, w mieście, do którego dojeżdża metro.



Taka głupia ciekawostka, czyli Marvela filmowa licencja na hulkowe ciasto. Jak przystało na pożywienie zielonego giganta, wypiek został poddany promieniowaniu Gamma i przybrał charakterystycznych, zielony odcień.

Źródło



Jakiś czas temu Dom Pomysłów ruszył z projektem Marvel Digital Comics Unlimited, w którym odpłatnie udostępnił sporą bibliotekę archiwalnych zeszytów i pewną liczbę komiksów dostępnych tylko w wersji online, najczęściej powiązanych z premierami filmowych adaptacji komiksów. Joe Q. i reszta marvelowej wierchuszki idzie krok dalej i z projektem Marvels Channels: Monsters, Myths and Marvels ma prezentować w sieci ekskluzywny materiał. Na pierwszy ogień idzie „Galactus” Franka Tieriego i Juana Santacruza. Komiks ma pojawić się w sieci w środę, 22 października. Zostały już zapowiedziane kolejne, marvelowe webkomiksy w tym „Werewolf by Night”, „Amazing Spider-Man” czy „American Eagle”.

Miło się słucha, kiedy sklepy informują o wszelkich obniżkach cen, rabatach, dodatkowych produktach w ramach ceny i tym podobnych udogodnieniach dla klienta. Ale chcąc być dla nich fair, powinno się również informować o ruchu w drugą stronę, a nie liczyć, że ktoś nie zauważy. Dlaczego o tym piszę? W Multiversum wzrosły ceny zeszytów. Jeśli dwa tygodnie temu zamawialiśmy zeszyt za 2.99$ (dostępny na miejscu) to płaciliśmy 8.50zl. W ramach tego zamówienia przychodził on zabezpieczony folią i tekturką. Teraz taki zeszycik kosztuje już 9zł bez ochrony (+1zł). Niby różnica półtora złotego, ale ktoś zamawia po jednym zeszycie? Rozumiem – mamy kryzys gospodarczy, że dolar już nie taki cacy, ale dwa słowa wyjaśnienia i byłoby ok.
Inwazji superhero na świat mody ciąg dalszy. Po bokserkach w H&M, Loganie w New Yorkerze i Batmanie w Housie przyszedł czas na kolejne koszulki z bohaterami dwóch największych wydawnictw w USA. Od ponad miesiąca w Pull&Bear (Złote Tarasy) dostępne są t-shirty z Green Lantenem, Wonder Woman, Flashem, Jokerem i Penguinem. Jakość zadowalająca, cena nieco mniej - na koszulkę trzeba wyłożyć 69zł. O dyszkę tańsze są w H&M (Marszałkowska - w kilku innych nie było śladu po koszulkach) gdzie można spotkać Hulka i Magneto. Jakość też niczego sobie. Nic tylko brać.

Jakiś czas temu można było tu przeczytać o tajemniczej postaci, która pojawia się w niemal każdym odcinku przygód Savage Dragona (jak zresztą w wielu innych komiksach, których oprawa graficzna spoczywała na barkach Erika Larsena). Ostatnimi czasy twórca Dragona wyjaśnił, kim ten łysiejący okularnik po czterdziestce jest - okazuje się on jego kumplem z dawnych lat, kiedy to mieszkał w Bellingham (Washington). Swego czasu narysował z nim dla pewnego niezależnego wydawnictwa komiks, w którym grał rolę złego. Historia jednak nigdy nie trafiła w ręce czytelników, ale od tego czasu występy okularnika w komiksach Larsena stały się jakby tradycją. A imię jego Jon Day.

niedziela, 19 października 2008

#69 - Inspektor Gadżet prezentuje (1): Green Goblin Mini Bust

Jak wiadomo kadry i dymki to tylko jedna z wielu możliwości do zaprezentowania się takiemu superherosowi przed szerszą publiką - dla największych powstają filmy i seriale, a dla niemalże wszystkich wszelkie inne cudowności, które przedłużają żywoty bohaterów, wciskając ich wizerunki na koszulki, zeszyty, bieliznę i czego to spece od marketingu nie wymyślą. Dlatego też startujemy z nowym cyklem, w którym Inspektor Gadżet będzie prezentował pozakomiksowe przejawy życia superbohaterów, choć nie ukrywam, że będą to głównie rezentacje ich postaci uwiecznione w plastiku, bądź innych materiałach. Figurki, statuetki, popiersia, repliki kostiumów - za odpowiednią opłatą, każdy geek może wejść w posiadanie podobnych skarbów ze swoim trykociastym namber łan i dalej. W Polsce - jak to w Polsce - ciężko o dobry gadżeciarski stuff, ale Inspektor G. dołoży wszelkich starań, żeby było co pokazywać. Na pierwszy ogień idzie...

Green Goblin Mini Bust (Diamond Select Toys)

Zielony Goblin to jedna ze sztandarowych złych postaci universum Marvela, która uprzykrza życie głównie Petera Parkera i jego najbliższych. To również kawał historii wydawnictwa, począwszy od powstania postaci, poprzez uśmiercenie Gwen Stacy i samo tragiczne zejście drugiego Goblina w Spectacular Spider-Man #200. Pod zieloną maską ukrywał się najpierw Norman Osborn, następnie jego syn Harry i gdzieś w międzyczasie niejaki Phil Urich. Dzięki Quesadzie i jego cudownej wizji przedstawionej w 'One More Day / Brand New Day' (jakoby przyjaciel Parkera i jednocześnie wróg Spider-Mana nigdy nie zginął) możemy ponownie podziwiać Harrego O. na kartkach 'Amazing Spider-Mana', a dzięki firmie Diamond Select Toys mini popiersie villiana w którego wcielał się Osborn Sr i Osborn Jr możemy postawić u siebie na półce (statuetka ta wchodzi w skład serii, w której wizerunki postaci wzorowane były na rysunkach Alexa Rossa).

Opakowanie
Całość zapakowana jest w małe, prostokątne pudełko przyozdobione grafikami Pana Rossa, oraz zdjęciami samej statuetki. Oprócz tego mamy 'okienko' przez które widać, co znajduje się w środku, a dla figurkowych purystów popiersie dodatkowo zabezpieczone jest profilowanym plastikiem, tak więc nie ma szans, żeby w transporcie Zielonemu Goblinowi stało się coś złego (dygresja: może tę formę opakowania powinno się zastosować w przypadku Timofowego 'Prosto z Piekła', to przynajmniej zaoszczędziłoby kilkustronicowej licytacji na Forum Gildii co kto ma spieprzone w swoim HC'ku..). Wraz z popiersiem tradycyjnie certyfikat autentyczności, oraz mini broszurka przedstawiająca inne figury z oferty producenta.

Rzeźba
Trzeba przyznać, że człowiek odpowiedzialny za sam projekt (Mike Hill) spisał się jak trzeba. Dbałość o szczegóły budzi szacunek - na kapturze Goblina widać szwy, na jego zielonej masce rozmaite wgniecenia i szramy a oczy odwzorowane są wraz z tęczówką, czerwonymi żyłkami, oraz rzęsami. Całość wykonana jest z twardej masy (w dotyku przypominające jakby metal), ale co to dokładnie jest, nie wiem. Oprócz tego metalopodobnego tworzywa, do budowy statuetki użyto przezroczystego plastiku jako osłon na oczy, które dobrze wyprofilowane, pasują do całości. Popiersie stoi na czarnej podstawce (7x8cm) i wraz z nią ma wysokość 11cm. Dodatkowo podstawka ta oznaczona jest od spodu logo Marvela, kilkoma słowami odnośnie trejdmarków oraz numerem egzemplarza.


Farba
Wraz z dbałością przy odwzorowywaniu szczegółów, przyszła też troska o kolory. Sam kaptur i widoczna część kombinezonu pokryte są jasnym fioletem (bez odcieni), a przy szwach widoczne są małe przetarcia. Zielona część kostiumu to znacznie więcej malarskiej zabawy, bo tu wchodziły w grę odcienie - od ciemno do jasnozielonego i gdzieś tam na zagięciach skóry jakby jasny brąz. Po zębach natomiast widać, że Harry umiarkowanie zaprzyjaźnił się z procesem ich czyszczenia. Trochę więcej zabawy było przy wspomnianych wyżej oczach, ale nie ma sensu pisać o tym po raz drugi. Jest dobrze.

Ogólny wygląd
Popiersie dobrze odwzorowane, dobrze pomalowane, ale trzeba też napisać parę słów o ogólnym wyglądzie. Green Goblin / Harry Osborn to szaleniec, którego obłęd udało się uchwycić. Wyszczerzone zęby, złowieszczy uśmiech i pozostała mimika twarzy nie pozwala zapomnieć, że mamy do czynienia ze stu procentowym potworem, który raczej nie będzie miał dylematów moralnych, czy kogoś zabić czy nie. Ekspresja tej postaci została doskonale uchwycona – można zacząć się bać.

Dostępność
Tutaj może pojawić się problem i nie będzie on spowodowany tym, że całość limitowana jest (he he) do 5 tysięcy egzemplarzy. Na stronie producenta widnieje informacja 'out of stock', więc można co najwyżej liczyć na sklepy zajmujące się sprzedażą tego typu produktów. W Polsce są minimum dwa sklepy, które od czasu do czasu dodadzą do swojej oferty coś z komiksowego stuffu i właśnie dzięki jednemu z nich - Toycraft – można wejść w posiadanie Zielonego Goblina. Cena w dolarach wynosiła 45$ i tyle mniej więcej w przeliczeniu na naszą walutę przyjdzie zapłacić. Z tego co Inspektor Gadżet wie, sklep ma jeszcze u siebie przynajmniej jeden egzemplarz, więc jeśli ktoś chętny to droga wolna.



Podsumowując

Dla fana komiksów, a już szczególnie tych ze ścianołazem, popiersie to będzie stanowiło ładny przycisk do papieru, ewentualnie do udekorowania i urozmaicenia swojej komiksowej kolekcji. Więc jak ktoś lubi tego typu komiksowe dewocjonalia - brać, jak nie zupełnie, to lepiej wydać te 9 dyszek po prostu na kolejny komiks.

Tak czy owak, Znak Jakości Gon.. eee, to znaczy Inspektor Gadżet Poleca!

sobota, 18 października 2008

#68 - Wywiad: Mike Mignola

Poniższy wywiad z Mike`em Mignolą został przeprowadzony podczas komiksowego konwentu w Nowym Jorku tuż przed amerykańską premierą drugiego „Hellboy`a”. Mike`owi w natłoku konferencji prasowych, pokazów przedpremierowych i promocyjnych imprez udało się na chwilę usiąść i porozmawiać o swojej pracy.

Mignola opowiada o swojej pracy nad rozbudową uniwersum Piekielnego Chłopca, wspomina pracę dla komiksowych gigantów i tłumaczy, dlaczego nie potrafiłby tworzyć komiksów w barwach DC lub Marvela.

Źródło – pierwsza i druga część wywiadu.

Wywiad przeprowadził Brian Heater

Brian Heater: Czy Twoje spotkania na konwentach zmieniły się od czasu premiery pierwszego„Hellboy`a”?

Mike Mignola: Jasne. Film zupełnie to zmienił.

Wydaję mi się, że w ciągu roku wciąż robisz dużo komiksowej roboty. Czy praca przy kolejnych ekranizacjach nie wpłynęła na Twoją twórczość na niwie komiksowej? Za każdym razem, kiedy patrzę na półki widzę co najmniej pięć nowych trade`ów z Twoim nazwiskiem.

Niby tak jest, ale żaden z tych komiksów nie jest narysowany przeze mnie. Przez kilka ostatnich lat, poza kilkoma wyjątkami, rysuje już tylko okładki. Z dwóch powodów. Pierwszym z nich jest praca nad filmem, która zabiera kilka miesięcy i robi wielką wyrwę w moim życiorysie. Nie mógłbym zacząć pisać jakiegoś scenariusza, pozostawić go w połowie i po tych kilku miesiącach do niego wrócić, bo nie miałbym już głowy do tej historii, albo zrobiłbym coś zupełnie innego. Bardzo trudno jest pracować równocześnie nad kilkoma projektami głównie z tego powodu, że mam mnóstwo pomysłów i nie wszystkie udaje mi się przelać na papier. Dlatego dzielę się tą pracą z innymi, opracowałem system pisania scenariuszy innym artystom.

Wiesz, kiedyś myślałem, że pisanie i rysowanie historii jest łatwe, że nie zabiera dużo czasu, ale tak nie jest. Teraz, kiedy skończyliśmy drugiego „Hellboya” mam mnóstwo rzeczy do zrobienia – mini-serie z Abe`em Sapienem, z Lobsterem Johnsonem, a do tego regularna praca nad „Hellboy`em”. Zwyczajnie brakuje mi czasu żeby siąść i wrócić do rysowania. A po tych dwóch latach tylko pisania scenariuszy mam wielką ochotę wziąć ołówek i własnoręcznie zilustrować któreś z moich tekstów.

Dla kogoś kto robił te dwie rzeczy równocześnie tak długo, chyba trudno jest je oddzielać, kiedy ma się czas tylko na jedno?

Nie było możliwości abym przestał pisać scenariusze do swoich własnych komiksów. Problemem jest wykonanie do nich rysunków, które bardzo spowalniają robotę, jeśli pracuje się nad kilkoma rzeczami na raz. Nie było trudnym znalezienie kogoś kto zastąpi mnie na stanowisku grafika „BBPO”, bo na szczęście trafiłem na Guy`a Davisa. Zawsze chciałem z nim współpracować, zawsze odpowiadał mi jego styl, więc w tym przypadku było mi łatwiej. O wiele trudniej było z „Hellboy`em”, bo musiałem oddać swoje dziecko w ręce kogoś obcego. Potencjalny rysownik musiał doskonale się ze mną dogadywać, musiał spełniać pewne warunki odnośnie estetyki i narracji, jego kreska musiała korespondować z moim stylem, ale bez zbędnego imitatorstwa. Pozwolenie komuś na rysowanie „Hellboy`a”, nieważne jak dobrze by to robił, było jak pozbycie się części siebie. To była najtrudniejsza rzecz, jaką musiałem zrobić w karierze zawodowej.

Jesteś silnie związany ze swoimi postaciami – czy byłoby możliwe abyś kiedyś je „sprzedał”, jak to się stało w przypadku Supermana albo Spidermana?

O tak, to byłoby strasznie trudne. Ale to dzieje się po części już teraz, kiedy pozwalam innym współtworzyć scenariusze, tak jak w przypadku „BBPO”. Pamiętam jak z Johnem Arcudim najpierw zjedliśmy kilka lunchów, omówiliśmy kilka zasadniczych spraw przez telefon i dopiero wtedy mogliśmy pisać razem scenariusz, który jest tak w 50-75% mojego autorstwa. Inna sprawa, że z Johnem znamy się od dawna.Teraz, po kilka latach i mini-seriach od tamtego czasu John pisze te historie właściwie sam. Jasne, że konsultuje ze mną swoje pomysły, ale to głównie on jest odpowiedzialny za serię. Nie proszę go o przedkładanie scenariuszy, nad którymi pracuje i zupełnie się tym nie martwię, ponieważ mu ufam. On teraz prowadzi bohaterów, których ja stworzyłem, chociaż ciągle gadamy o kierunku, w którym podążają. Chociaż teraz to ja do niego dzwonię skonsultować się co słychać u Abe`a Sapiena, kiedy chce napisać z nim jakąś mini-serię, w tym momencie to bardziej jego, niż mój bohater.

Podobna sytuacja jest w przypadku Josha Dysarta piszącego “BBPO 1946”. Wydaję mi się, że 75, może 80% scenariusz jest mojego autorstwa, ale pozwalam Joshowi na coraz większą swobodę. Odpuszczam sobie coraz bardziej i pozwalam mu na przejęcie serii, jak to było w przypadku Johna. Ale nie mogę sobie wyobrazić, że tak stało się z Hellboy`em. To bardzo mój bohater.

Czy zdarzyło Ci się czytać scenariusz, na którym musiałeś wymóc jakieś zmiany? Czy miała miejsce sytuacje, w której Twoje postacie robiły coś, czego robić nie mogły, nie powinny?

Nie, nie pamiętam takiej sytuacji z postaciami, ale miałem taki przypadek z grafiką. Mówię wtedy „nie, to nie gra” albo „tak nie wygląda Hellboy”. Odnośnie moich bohaterów nie mam takich problemów – kiedy pracuję z jakimś scenarzystą cały czas jesteśmy w kontakcie, cały czas rozmawiamy i raczej nie ma jakiś przykrych niespodzianek w tym zakresie. Zawsze mówię moim współpracownikom, żeby robili, co chcą i często, dwie minuty później, pytam się ich – „czy na pewno chcesz tak to zrobić?” (śmiech). Wszystkie postacie z uniwersum „Hellboy`a” to moje dzieci, którym pozwoliłem dorosnąć i wyprowadzić się z domu rodzinnego. Ale od czasu przeprowadzki wpadam do nich codziennie, żeby sprawdzić, jak się sprawują.

Pojawienie się Madmana (przypisek – bliżej o tej postaci tutaj) było bardzo wczesnym spin-offem związanym z „Hellboyem”. Jak blisko współpracowałeś z Mike`em Allredem nad tym projektem?

W ogóle, to znaczy Mike chciał go wykorzystać. W przeszłości często powtarzałem „napisz Hellboy`a, wróć z nim do mnie i ja tak podbije dialogi, że Hellboy będzie brzmiał jak Hellboy”. Nie miałem pojęcia, że mój bohater pojawi się w „Madmanie”, nie wiedziałem jaką rolę w nim odegra. Pamiętam, że stwierdziłem, czemu nie, może być fajnie. No i „Hellboy” pojawił się w „Madmanie” (przypisek – Piekielny Chłopiec wystapił gościnnie w 5 numerze „Madman Comics”, zebranym potem w „Madman Comics: Yearbook '95 TPB”)

Masz doświadczenia w pracy z bardziej mainstreamowymi postaciami. Czy „Hellboy” był dla Ciebie próbą zrobienia czegoś poza ramami gatunku superhero, czy był komiksem, który łamie schematy?

Jasne. Przemysł, którego byłem częścią, i praca, z której zrezygnowałem, wywierały wpływ na moje dziełai nic nie mogłem z tym zrobić. Ja po prostu lubię rysować rzeczy niezwykłe, "większe-od-życia". Jak czytelnik chciałbym zrobić komiks o zwykłym kolesiu, który jest mistycznym detektywem, ale jako twórca wiem, że zwyczajnie nie dałbym rady rysować takiej regularnej serii, bo by mnie to znudziło. Taki zresztą był mój oryginalny pomysł. Chce aby proces tworzenia komiksu był dla mnie przyjemnością i wiem, że formuła „Hellboy`a” tą przyjemności mi zapewni. Poza tym komiks to medium wizualne, a koleś noszący marynarkę i krawat będzie nudny.

Chyba, że napisze go Will Eisner …

No tak, ale to trochę inna sprawa.

A co by było gdybyś zdecydował się pracować w ramach komiksów superbohaterskich? Pracowałbyś na warunkach, które obowiązuje w „systemie”?

Nigdy nie czułem się komfortowo rysując przygody superbohaterów. Jasne, że dorastałem czytając takie właśnie komiksy, ale tak naprawdę nigdy ta konwencja mi nie pasowała, Mimo, że zawsze byłem raczej fanem Marvela, bardzo lubiłem Batmana, był w porządku. Był mroczny, straszny i tajemniczy, a im jego postać była bardziej uproszczona, tym lepiej wyglądał. Pozostawał jednak komiksem w stylu przygód Supermana czy Kapitana Ameryki z kwadratowymi szczękami, z bohaterami, którzy nie mieli pod swoimi lateksowymi strojami genitaliów. Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam dzieła Jacka Kirby`ego, ale tak naprawdę to nie było dla mnie. Wolę bardziej zakręcone klimaty. O wiele bardziej od rysowania Gotham czy czegoś w tym stylu.

A więc te powody są główny artystyczne? Nie ma innych problemów z konwencją super-hero?

Wiesz, kiedy pracowałam wyłącznie jako rysownik było w porządku, nie miałem takich problemów. Ale kiedy z Jamese Robinsonem robiliśmy crossa „Hellboy/Batman/Starman” wielkim problemem była spójność z uniwersum DC. „Jak wygląda biuro komisarza Gordona?” i takie tam. Kiedy już przywykniesz do twórczej wolności, jaką daje Ci budowanie własnego świata i realizowanie własnej wizji bardzo trudno jest Ci się przestawić na podejście typu „ale jak ma wyglądać samochód tego typa?”. Nie wróciłbym do tego za żadne skarby.

Mogę sobie wyobrazić, że jest to jeszcze trudniejsze dla kogoś, kto przywykł do pracy zarówno nad scenariuszem, jak i grafiką.

Róźni ludzie proszą mnie, żebym zajął się jakimś komiksem, choćby przez jakiś czas i tak naprawdę nigdy nie rozważam tego poważnie. Wiesz, pisanie takich „Teen Titans” wymaga ode mnie przeczytania miliona poprzednich numerów, zapoznania się z całą tradycją, dorobkiem innych twórców. Nie potrafię wyobrazić sobie siebie w takie roli, nie mógłbym tak pracować i nie chciałbym, aby moje komiksy dotknął taki los. Jeśli komiks jest mojego autorstwa, ja o nim decyduje.

Czy kiedykolwiek myślałeś, że „Hellboy”, gdyby nie Twoja determinacja, może stać się elementem przemysłu w taki sposób, jak na przykład Superman?

Wiesz, bardzo łatwo jest się dać ponieśc, ale nie ma takiej możliwości aby z okazji wejścia do kina nowego filmu, w ramach źle pojmowanej promocji zarzucić sklepy komiksowe setkami nowych komiksów z Hellboyem. Wiesz, wydaje mi się, że mam dużą kontrolę nad własnym dziełem i ja decyduję o jego losie. W "Hellboy`u" nie pojawią się żadne zmiany inspirowane filmem albo jakieś inne, niezaplanowane przeze mnie modyfikacje. Dalej będę realizował fabułę, która wymyśliłem. Film i komiks to dwie, kompletnie różne sprawy. Ekranizacja świetnie się sprawdza w przyciąganiu uwagi do komiksu, ale nie ma wpływu na fabułę.

Czy były jakieś plany nakręcenia ewentualnej kontynuacji, kiedy zaczynałeś pracę nad pierwszym „Hellboyem”?

Nigdy o tym zbyt dużo nie rozmawialiśmy. Chcieliśmy zrobić drugi film i dopiero wtedy pojawiła się dyskusja o nakręceniu trylogii. Ani studio, ani my nie rozważamy na razie filmów numer 5, 6 czy 7. Kiedy pracowaliśmy nad dwójką, Guillermo często powtarzał “to pojawi się w trzeciej części”, ale tak naprawdę nie rozwalażaliśmy tej opcji na poważnie. Jeśli drugi epizod będzie sobie dobrze radził w kinach, to może wtedy zacznie rozważać możliwość ewentualnej kontynuacji. Jedna rzecz na raz.

Czy pozostają osobą, która ma całkowita artystyczną władze na Hellboy`em, chciałbyś aby ktoś w przyszłości, przejął go po Tobie?

Wiesz, tak naprawdę „Hellboy” jest skończoną historią. Nie została zaprojektowana jako wieczny serial, ciągnący się przez 50 lat i dłużej. Jasne, Hellboy jako komiks i jako bohater zmienia się, ale gdzieś to wszystko ma swój kres. Zobaczysz jak nadchodzące epizody „BBPO” diametralnie zmienią status quo w świecie Hellboy`a. Zmienię fizyczny wygląd ziemi. Mam świadomość, że nie mogę w nieskończoność ciągnąć mojej pracy, jestem tylko człowiekiem; Jestem za to wolny i w przeciwieństwo do twórców pracujących dla DC czy Marvela mogę zwyczajnie zniszczyć planetę. W Marvelu Galactus musi być powstrzymany, żeby komiksy mogły się dalej ukazywać, to prosty mechanizm. Ja nie mam takich ograniczeń i czytelnicy wiedzą, że sobie z nimi nie pogrywam w stylu”zabili go, ale za kilka numerów zmartwychwstanie”.

Jak konkretny jest koniec Hellboy`a? Wiesz jak i kiedy wszystko się skończy?

Nie, to nie jest jeszcze ustalone. Wiem, w jakim kierunki zmierza cała historia, ale jeszcze nie wiem jak długo zajmie mi podróż w to miejsce. Wiem, jak będzie wyglądała ostatnia scena. Jaka będzie ostatni historia z moim bohaterem? Tego jeszcze nie wiem.

czwartek, 16 października 2008

#67 - Trans-Atlantyk 08

Oprócz tego, że Alan Moore prowadzi swoją nieustanną wojnę o „Strażników” z Babilonem, wcielonym w amerykański przemysł filmowy, pracuje również nad nowymi komiksami. O nadchodzącej kontynuacji „Ligi Niezwykłych Dżentelmenów” napiszę może innym razem, teraz chciałbym wspomnieć o Jerusalem. To powieść graficzna rozpisana na 1500 stron, której scenariusz jest już co najmniej w połowie, a być może nawet w 2/3 ukończony i właściwie niewiele więcej można powiedzieć na ten temat, a jeszcze mniej można znaleźć w sieci (jeśli ktoś uzupełni moje informacje, jako czciciel Moore`a, będę zwyczajnie wdzięczny) „Jerozolima” ma być pracą wyjątkową w bibliografii swojego autora, Moore przyznaje, że nad żadnym innym komiksem nie pracował osiemnaście miesięcy bez przerwy. Z informacji, które znalazłem, w komiksie mają mieszać się wątki obyczajowe i biograficzne z wielką historią i metafizyką.
Pamiętacie jak z Davida Boringa zrobili odzieżowy brand, o czym swego czasu informowała Kultura Gniewu na swoim blogu? Kolejnym komiksiarzem zaangażowanym w przemysł odzieżowy jest Paul Pope, który lansuje swoją designerską kolekcję 2089 w barwach DKNY. Nawet nie szukałem informacji czy ciuchy od ojca „100%” będzie można znaleźć w Polsce, bo szczerze w to wątpię. Ale żeby zrobiło się trochę bardziej komiksowo, Pope przyznaje, że pracuje nad epickim projektem „Battling Boy” dla First Second oraz rysuje „Psychenaut” dla Dargaud.
Kampania prezydencka za Wielką Wodą wychodzi na ostatnią prostą, emocje związane z finałową telewizyjną debatą i amerykańskim hydraulikiem powoli dogasają. Łukasz mnie wyprzedził pisząc o komiksiarzach, którzy popierają Zmianę proponowaną przez kandydata Demokratów. Wspomniał również o dosyć kuriozalnych komiksach okolicznościowych, promujących kampanię obu kandydatów na stanowisko najpotężniejszego człowieka na świecie (tu macie o tych projektach trochę więcej). Cóż mogę jeszcze dodać – vote Obama!


A jeśli już przy komiksach i wyborach jesteśmy, taka ciekawostka. Kanadyjczyk Chester Brown, jeden z najbardziej uznanych niezależnych twórców, autor znakomitego „Louis Riel: A Comic-Strip Biography” i „I Never Liked You” startował z ramienia Libertariańskiej Partii Kanady w wyborach na gubernatora dystryktu Trinity–Spadina w Ontario (jeśli się pomyliłem w terminologii administracyjnej Kraju Klonowego Liścia, to przepraszam i proszę o poprawkę). Niestety, Chester nie został wybrany, zajął dopiero piąte miejsce i zebrał prawie procent głosów. Dane, które podaje za moim źródłem nie zostały jeszcze zweryfikowane przez odpowiednią komisję. Ciekawe czy w Polsce by mogło przejść coś podobnego…
Słynny już zielony manifest, czyli Roberta Kirkmana „wezwanie do broni” komiksowego rynku, redaktorów i artystów do pracy nad własnymi, autorskimi projektami wywołało potężną falę dyskusji, także w Polsce. Brian M. Bendis odpowiedział na argumenty Kirkmana na tyle ostro, że podczas konwentu w Baltimore zorganizowana komiksową debatę pomiędzy dwoma scenarzystami dotyczącą przyszłości kierunku rozwoju przemysłu obrazkowego. Łysy Bendis bronił przyjętego modelu kariery komiksiarza na zachodzie – najpierw sprzedawane w kilku tysiącach egzemplarzy projekty niezależne, którą budują autorską markę, a dopiero potem praca w Marvelu i DC, która zapewnia godziwe życie. I niestety nie każdy twórca za Oceanem może sobie pozwolić na publikację „swoich” komiksów i zarabianie na nich. To, dane jest tylko najlepszych w branży. Brodaty Kirkman, z rewolucyjnym zapałem, przekonywał, że projekty autorskie to przyszłość rynku, że należy uwolnić się z twórczych kajdan założonych przez łasych tylko na zysk wydawców. I przeglądając relacje z tego spotkania, oglądając fragmenty moje wyobrażenia o Ameryce, jako o prawdziwej Ziemi Obiecanej dla komiksiarza, prysły. Problemy młodych twórców, o których mówi Bendis przypominają bardzo te, z którymi brykają się polscy artyści. Z zachowaniem pewnej skali. Tutaj jest dosyć długa relacji, tutaj jest filmik z konwentu.

W styczniu 2009 roku wydawnictwo Marvel będzie świętowało 70. rocznicę powstania. Włodarze Domu Pomysłów zapewniają, że urodziny będą trwały okrągły rok, a fani co miesiąc będą rozpieszczani nowymi prezentami. Już teraz zapowiedziano serię alternatywnych okładek do klasycznych pozycji Marvela, zaczynając od pracy Marka Djurdjevica do „Captain America” #46 oraz comiesięczną reedycję serii „Marvel Masterworks” w miękkiej oprawie. Nie braknie oczywiście innych niespodzianek, w tym nowych serii, o których jeszcze się nie zająknięto. No to jak, obstawiamy czy na marvelowe urodziny Steve Rogers wróci do życia?
Tom DeFalco potwierdził zamknięcie serii The Amazing Spider-Girl po numerze 30, podobnie jak Manhunter Marka Andreyko, które fani już nie raz przedłużali wydawniczy żywot. O ile tylko kwestią czasu było, kiedy przygody „Dziewczyny-Pająką” znikną z rynku, to sporym zaskoczeniem jest zamknięcie całkiem niezłej serii z DC. Obie pozycje opowiadają o przygodach superbohaterek i już zaczęto mówić o tzw. „efekcie Minx`a”, czyli zamykaniu komiksów o kobietach i dla kobiet, w okresie kiedy komiksowy rynek w USA zostaje coraz mocniej dotknięty przez recesję.

Dwa źródła